Vorig jaar kreeg ik wat pijn in mijn schouder. Niet heel erg, dus ik gaf er niet te veel aandacht aan.
Het werd uiteindelijk een frozen shoulder.
Tja, als je niet luistert naar het fluisteren van je lijf, dan gaat het uiteindelijk schreeuwen.
Mijn hoofd maakte overuren. Hoe kan ik nou geloofwaardig zijn als ikzelf pijn heb.
Dìt kòn in mijn ogen ècht niet, ik schaamde mij hier kapot voor. Heb het ook aan niemand verteld.
Ik mòest er dus voor zorgen hier heel snel vanaf te komen.
Terug dus naar het moment waar de eerste pijnen zich aandiende, toen ik de eerste seintjes van mijn lijf negeerde.
Dat was best even diep graven, want inmiddels liep ik er al een tijdje mee.
Na heel diep graven, kwam ik bij een situatie waarin ik meerdere malen had uitgereikt naar mensen en deze hadden mijn uitreiking afgewezen.
Ik voelde mij dus afgewezen en heb dit niet willen voelen en heel diep weggedrukt en verdrongen
Het gevoel van afwijzing is bekend terrein voor mij.
Heb ook jarenlang dit gevoel stelselmatig weten te verdringen.
Deze afwijzing werd dus automatisch alweer onbewust verdrongen.
Mijn brein wilde niet dat ik die afwijzing nogmaals zou voelen en heeft daardoor voor pijn gezorgd.
Een afleidingspijn zodat ik die emotie maar niet zou voelen.
Bovendien zorgde deze pijn ervoor dat ik niet meer kòn “uitreiken”.
And last but not least, wees ik mezelf af!
Ik was mezelf continu aan het afwijzen.
Iets wat ik heel lang heb gedaan, iets wat onbewust heel veilig voelde voor mij.
Ik deed het dus gewoon mezelf aan.
Door dit allemaal te beseffen en de acties te doen die ervoor nodig zijn lukte het mij snel om van mijn pijn af te komen.
Het hele leven is een leerproces, ook coaches en therapeuten blijven uitdagingen tegenkomen.
Iedereen is “gewoon” mens, die alle vervelende gebeurtenissen, trauma’s en onbewuste zaken stukje bij beetje mogen afpellen,
om volledig in bloei te komen.
